Onze nieuwe buren zijn sinds begin december (op de zon- en feestdagen na) dag in dag uit grondig aan het verbouwen. En als ik zeg grondig, dan bedoel ik ook echt grondig, want op een gegeven moment stonden van het huis naast ons eigenlijk alleen nog de vloeren (met daarop natuurlijk de klusradio), de muren en het dak recht overeind.
Ik hecht persoonlijk nogal aan stilte en rust om ongestoord mijn werk te kunnen doen en geconcentreerd te kunnen studeren en schrijven, dus ik was er compleet van overtuigd dat mijn humeur door dit alles ver beneden een voor wie dan ook acceptabel peil zou zakken. Dit pakte echter totaal anders uit dan ik zelf verwacht had…
Het helpt dat
Allereerst helpt het dat ik bijzonder gesteld ben op mijn oude buurvrouw en daarom extra blij ben dat haar kleindochter en haar gezin het stokje van haar komen overnemen nu ze zelf naar een verzorgingstehuis is verhuisd. Zo blijft een band die van waarde is voor mijn gevoel behouden.
Verder besef ik heel goed dat je nou eenmaal niet van mensen kunt vragen om een heel oud huis volledig geluidloos te moderniseren. Tenslotte vond ik dat ik het mijn man, mezelf én de nieuwe buren niet aan kon doen om drie maanden lang bloedchagrijnig rond te gaan lopen. Want laten we wel wezen: wie of wat was dáár in hemelsnaam iets mee opgeschoten?
Kortom: Ik was (en ben) volledig doordrongen van het feit dat ik ZELF iets moest gaan ondernemen om deze maanden een beetje leuk door te komen. “Maar hoe dan in hemelsnaam?” zal je je misschien afvragen, want geluidsoverlast blijft geluidsoverlast en als je stilte nodig hebt, heb je nou eenmaal stilte nodig.
Hoe wil ik me hiertoe verhouden?
Ik verbaas me er zelf eerlijk gezegd ook over dat ik fluitend door deze periode heen fiets, maar op een op de een of andere manier kwam ik begin december vrijwel direct tot het inzicht dat ik me niet op de geluidsoverlast van de verbouwing moest gaan focussen, maar op de manier waarop ik me tot deze geluiden wil verhouden.
In concreto: als ik een stille plek nodig heb om te schrijven, moet ik me niet thuis gaan zitten opvreten, maar moet ik zorgen dat ik naar een stille plek kan om te schrijven. Lang leve de Leidse Universiteits Bibliotheek en mijn nieuwe UB pas, want als ik ergens geconcentreerd kan werken is het daar wel en verandering van omgeving werkt eigenlijk best inspirerend heb ik ontdekt.
Als ik een leuke Kerstvakantie wil en thuis niet tegen geluidsoverlast kan, dan moet ik thuis geen spoedcursus ‘Lontje Verkorten’ gaan zitten doen, maar er dagelijks op uit trekken om allerlei leuke dingen te gaan doen. Of er een degelijk plan B (een last minute boeken) op na houden. Lang leve mijn man, de Nederlandse natuurgebieden en onze Museumjaarkaart, want we hebben nog nooit zoveel gedaan, gewandeld en gezien in een Kerstvakantie als afgelopen jaar en dat gaf eigenlijk ontzettend veel nieuwe energie. Plan B bleek zelfs volledig overbodig.
Verder helpt het dat ik ontzettend leuke en lieve vrienden en familie heb, want het was hartverwarmend om te merken hoeveel mensen uiterst gul tegen me zeiden: “Dan kom je toch gewoon hier schrijven?”
Als een kind zo blij
In plaats van me compleet te verliezen in onmacht en geluid gerelateerde irritatie heb ik me de afgelopen periode (geheel tegen mijn eigen initieel diep donkergekleurde verwachtingen in), dus eigenlijk ontzettend energiek gevoeld. Ik voelde me af en toe zelfs zo blij als een kind dat net heeft ontdekt dat het zelf invloed kan uitoefenen op zijn eigen levensloop en daar ook compleet vrij in is. Echt een heerlijk gevoel. Ik kan het iedereen aanraden, vandaar dit blog.
Je hebt meer mogelijkheden dan je denkt
Mocht jij dus zelf in je maag zitten met iets waar je moeite mee hebt en waar je voor jouw gevoel totaal geen invloed op uit kunt oefenen, richt je dan niet op wat je niet kunt beïnvloeden, maar richt je op je eigen mogelijkheden in hoe je er mee om kunt gaan. Ik geef je op dit briefje: Die zijn groter en talrijker dan je denkt!
‘Blessing in disguise’
Voor mij is de verbouwing van de buren een ‘blessing in disguise’ gebleken. Ik ben minder aan huis gebonden dan ik dacht en een stuk actiever, energieker, vindingrijker, flexibeler en vrijer dan ik zelf wist!
“Geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen.
Geef me de wijsheid om te accepteren wat ik niet kan veranderen.
Geef me het inzicht om het verschil tussen beide te zien”
Franciscus van Assisi
© 2019 Mariëlle Borst
